Zincirlikuyu Vedaları

Zincirlikuyu’nun vedalarda ayrı bir yeri vardır. Birdenbire buruk bırakır insanı, ne olduğunu anlayamadığınız bir iki saniyenin hapsidir Zincirlikuyu metrobüs durağı.

Tam da öyle bir vedaydı benimkisi…

Şarıl şarıl ağlıyor, bana ne olduğunu anlamlandırmaya çalışanları da ağlatıyordum. Her şey son dııt dııt sesi duyulduktan sonra oldu. Yanımda, yamacımda bildiğim dostum son dııt sesiyle kapıların ardında karşımda belirdi.

Ne olduğunu nasıl olduğunu anlamlandıramadığım bir iki saniye içerisinde can dostumun hızla uzaklaşışını izledim.

Şoktaydım.

Ardından el sallayarak ağlama krizine girdim. Hissediyordum öyle oda perişandı. Bir süre ağlama nöbeti geçirip, insanların şüpheli bakışlarınsan sıyrılınca bir metrobüse binip ilerlemeye başladım.

Hayatta ne olursa ilerlemek zorundayız arkadaşlar.